Chronische Pijn Forum

De zenuwen lopen vanaf de wervelkolom naar specifieke gebieden in het lichaam. Door vast te stellen waar bij de patiënt zwakte, verlamming of een functieverlies (en derhalve beschadiging van de zenuwen) optreedt, k an de neuroloog afleiden op welk niveau de werv elkolom is beschadigd.

Dermatomen zijn huidgebieden die worden geïnnerveerd door zenuwvezels van één enkele ruggenmergzenuw. Voor de zeven cervicale wervels zijn er acht van deze zenuwwortels. Voor de overige 12 thoracale, vijf lumbale en vijf sacrale wervels geldt dat elke wervel één zenuwwortel heeft die specifieke huidgebieden innerveert. De afbeelding laat zien hoe de zenuwen de verschillende gebieden innerveren. De zenuw afkomstig van de vijfde lumbale wervel, L5, innerveert bijvoorbeeld een huidstrook langs de onderzijde van de rug, de buitenkant van het bovenbeen, de binnenkant van het onderbeen en de hiel.

De wervelkolom is letterlijk een kolom van botten, de wervels. De wervels beschermen het ruggenmerg, een lange en kwetsbare structuur die door het midden van de wervelkolom loopt. Tussen de wervels bevinden zich kraakbeenschijven die de wervelkolom beschermen tegen schokken. Tussen de wervels door treden vanuit het ruggenmerg twee zenuwbundels naar buiten, de ruggenmergzenuwen. Deze bundels bevatten zowel motorische als sensibele zenuwvezels, die het ruggenmerg en de hersenen in staat stellen met de rest van het lichaam te communiceren. Hoewel het ruggenmerg driekwart van de lengte van de wervelkolom beslaat, zijn sommige zenuwen langer dan het merg. Deze zenuwbundel wordt de cauda equina genoemd omdat hij op een paardenstaart lijkt.

Het zenuwstelsel bevat ten minste 100 miljard zenuwcellen, die als draden door het gehele lichaam lopen. Ze maken verbindingen tussen de diverse hersengebieden de hersenen en de rest van het lichaam. Een zenuwcel of neuron bestaat uit een groot cellichaam plus een enkele lange uitloper, het axon, waarmee signalen worden verzonden. De neuronen hebben doorgaans veel vertakkingen, de dendrieten, waarmee signalen worden ontvangen. Gewoonlijk verzenden zenuwen hun signalen elektrisch en in één richting, namelijk van het axon van het ene neuron naar de dendriet van het volgende neuron. Op de contactpunten tussen neuronen (synapsen) worden door het axon, dat het signaal geleidt, kleine hoeveelheden zogenaamde neurotransmitters afgescheiden. Deze stoffen activeren receptoren op de dendriet van het volgende neuron waardoor een nieuw elektrisch stroompje wordt opgewekt. Verschillende typen zenuwen maken gebruik van verschillende neurotransmitters om hun signaal via de neuronen over te dragen.

Dit onderzoek is ook wel bekend als de 'ruggenprik' of 'lumbale punctie'. Een dunne, holle naald wordt in het onderste gedeelte van het ruggenmergkanaal ingebracht, meestal tussen de vierde en vijfde lendenwervel, onder het punt waar het ruggenmerg eindigt. De ruggenmergvloeistof (cerebrospinale vloeistof of liquor) druppelt via de naald in een reageerbuisje, waarna het monster voor laboratoriumonderzoek wordt opgestuurd.

Alle ruggenmergzenuwen zijn gemengde zenuwen: ze bevatten zowel vezels die prikkels van de verschillende delen van het lichaam overbrengen naar het ruggenmerg (sensibele zenuwen), als vezels die de impulsen vanuit het ruggenmerg verzenden naar de spieren en andere weefsels (motorische zenuwen).

Onze wervelkolom bestaat uit een opeenstapeling van 24 wervels en 23 kraakbenige tussenwervelschijven. Tussen 2 wervels bevindt zich een tussenwervelschijf of discus. Deze schijf bestaat uit een zachte geleiachtige kern, omgeven door een stevige buitenste kraakbenige ring. Ze fungeert niet alleen als schokdemper bij het lopen en springen, maar maakt ook bewegingen tussen de verschillende wervels mogelijk. Wanneer je bijvoorbeeld naar voren buigt, wordt de tussenwervelschijf aan de voorkant sterk samengedrukt. Maar dankzij de zachte kern in het midden, kan deze druk goed opgevangen en uiteindelijk verdeeld worden over de buitenste ringen.

De hersenen beoordelen alle prikkels, of ze nu afkomstig zijn van de inwendige organen, het lichaamsoppervlak, de ogen, oren of neus. Ze reageren vervolgens op die prikkels door aanpassing van de lichaamshouding, de beweging van ledematen of de snelheid waarmee de inwendige organen werken. De hersenen kunnen ook de mate van alertheid en de stemmingen regelen.

1. Zintuiglijke receptoren in de huid nemen gevoelens waar en zenden een signaal naar de hersenen.
2. Het signaal wordt langs een sensibele zenuw naar het ruggenmerg geleid.
3. Een synaps in het ruggenmerg verbindt de sensibele zenuw met een ruggenmergzenuw.
4. De zenuw steekt over naar de andere zijde van het ruggenmerg.
5. Het signaal wordt langs het ruggenmerg omhoog gezonden.
6. Een synaps in de thalamus verbindt de ruggenmergzenuw met zenuwvezels, die de prikkel naar het sensibele gedeelte van de hersenschors geleiden.
7. Het sensibele gedeelte van de hersenschors verwerkt de prikkel en wekt in het motorische gedeelte van de hersenschors een bewegingsprikkel op.
8. De zenuw die de prikkel geleidt, steekt over bij de hersenbasis.
9. De prikkel wordt langs het ruggenmerg omlaag gezonden.
10. Een synaps verbindt het ruggenmerg met een motorische zenuw.
11. De prikkel wordt langs de motorische zenuw naar de spier geleid.
12. De prikkel bereikt de motorische eindplaat vanwaar deze een spierbeweging stimuleert.

CVA's beschadigen doorgaans slechts één hersenhelft. Omdat de zenuwen in de hersenen kruiselings oversteken naar de andere helft van het lichaam doen de symptomen zich voor in de lichaamshelft tegenover de aangetaste hersenhelft.