Chronische Pijn Forum
Forum weetjes => Welkom op het chronisch pijn forum: => Topic gestart door: jeanke op mei 11, 2009, 12:19:57 pm
-
hallo iedereen,
ik ben jan, 29 jaar.
ik heb hier al wat gelezen, en zou graag mijn verhaal hier ook eens planten, ik wil het kwijt.
alles is begonnen in november 2000, toen ik werkte in een bouwbedrijf. ik moest daar zakken cement versleuren, 6 tot 8 ton per dag in zakken van 50 kilogram. op een middag "kraak", hevige pijn en naar huis. ik had al een paar keer tegen mijn baas gezegd, ik kan dit niet meer en zijn reactie was"als je het niet meer wil doen, daar is de deur. er zijn mensen genoeg die hier willen werken".
3 maand thuisgeweest, maar daar had ik geen zin meer in. ik was trouwens maar 20. dus zelf de verzekering afgetekend om aan de slag te kunnen gaan bij een andere werkgever.
op een bepaald moment moest ik niezen, en opnieuw"kraak" en ik kon geen kant meer op.
ik moet nu wel zeggen, nooit pijnvrij geweest, maar ja, je bent jong en dan doe je wat.
verschillende dokters geprobeerd, veel pijnstillers, epuderale geprobeerd, maar na de eerste prik allergische reacties, dus ook mee gestopt.toen kwam ik bij een dokter terecht, die nu lekker met zijn kop op tv komt.
"ah, meneer, ofwel opereren ofwel rolstoel" disc was van binnen gescheurd naar buiten, en materie duwt op de zenuwbanen.
internal disc disruption.
er zijn 2 manieren, ofwel de goedkope, en vastzetten, ofwel als je ze zelf kan betalen en discusprothese.
ik had al heel mijn leven veel en hard gewerkt, dus ok, spaarcenten aanspreken en prothese.
neen, werd niet terugbetaald, want deze prothese was niet herkent.
ik was toen 24, had net mn vrouw leren kennen, en de belofte was gemaakt dat ik weer 98% de oude ging worden.
dus we gaan ervoor.
toen ik wakker werd, komt er een andere dokter bij mij:"hallo; ik ben...en ik heb u geopereerd". ik kan je verzekeren dat dat een klap in je gezicht is.
10 dagen ziekenhuis, op een kamer van 2 bij een oudere man die net een hersenop had gehad, dus geen rust.
naar huis gestuurd, geen revalidatie gehad, was niet nodig. ik kwam thuis, de dag erna was ik 6 maanden ziek, ontslag van mijn werkgever wegens langdurige ziekte.
2 jaar thuisgeweest, hele zware depressie gehad, controleartsen van verzekering noemde me"profiteur van de maatschappij"met 46 nieten in mn buik.
volgepompt mt pijnstillers en antidepressieva, enorme pijnen, tintelende en gevoelloze benen...
maar het leven gaat verder en weer afgetekend om §te kunnen werken, bureaujob want ik moest "aangepast" werk zoeken.
6 maand volgehouden, weer 6 maand thuis, weer ontslag.
ondertussen bij die zelfde dokter veel onderzoeken, ik gaf s'nachts licht van de vele x-rays en scans (-=14-)
nooit niks te zien, allemaal tussen de oren, en nog meer pillen en depressie's.
na een jaar,sla me niet dood, weer afgetekend om te kunnen gaan werken, en na 8 maand, jawel, hier zit ik ondertussen weer 8 maand.
3 andere dokters gezocht, waaronder 2 profs, en waarvan 1 er zegt: de prothese had er niet mogen zitten, zit niet goed, en is aan het verschuiven. niets meer aan te doen, littekenweefsel is zodanig vergroeid met de bloedvaten, als we snijden bloed je dood.
samenvatting:
ik kan mezelf niet meer aankleden, uitkleden douchen, zak van de ene depressie in de andere, heb andere auto moeten kopen, automaat, helse pijnen, heb morfinepleistes, eet dafalgan, slaap veel overdag omdat ik me niet kan wakkerhouden, enz...
ik ben nu 29, een eigen huis kan ik vergeten van mijn uitkeringkje, ik was een waterskieer, sporter, alles weg, gedaan afgepakt fini...
ben naar het fod geweest, heb 1 jaar invaliditeit van 66% heb van de verzekering 10% invaliditeit gehad na de op, en vorig jaar is dat geconsolideerd, we gaan nu proberen om dat aan te vechten, maar voor de rest heb ik geen flauw idee waar of wat ik recht op heb, de 3 dokters zeggen dat ik niet aan het werk meer kan gaan.
nu ga ik vanmiddag naar de pijnkliniek, waar ik eigenlijk vrij bang voor ben...
soms is het niet makkelijk, en hoeft het voor mij niet meer...gelukkig heb ik een fantastische vrouw, die me steunt.
ik wil mij verondschuldigen voor dit onsamenhangend verhaal, ik heb het, zoals iedereen van ons, vrij moeilijk.
hopelijk kunnen jullie mij helpen, ik heb in ieder geval gezien op dit forum, dat ik er niet alleen voor sta.
-
Welkom hier en wat een verhaal
Ik ben er zeker van dat je hier gaat vinden wat je nodig hebt en steun krijg je zowiezo
-
tjaa jan, dat is de moeite, k'herken ook helaas veel en ben juist nieuw, moet ook nog uitzoeken hoe t'hier macheert, tot nu nog geen moed om mijn verhaal ne keer uit te tikken, tot nogeens, gr mc
-
Jeanke, hartelijk welkom op het forum.
Vooreerst wil ik je duidelijk maken dat jouw ziektegeschiedenis ook voor mij heel
herkenbaar is.
Jouw gevecht is het zoveelste in de rij van ons allemaal hier. Onbegrip, machteloosheid, angst ...
Het persoonlijke aandeel van een discusprothese staat inderdaad in schril contrast met de
kans op succes.
Het klinkt allemaal beter dan de werkelijkheid. Het is duur en bij veel patiënten brengt het geen pijn
vermindering.
Dan komt het gevecht tegen de wanhoop, depressies volgen elkaar op en je blijft wankelen.
Als je dan nog moet horen dat het tussen de oren zit of dat je een profiteur bent is het helemaal
om zeep. Dit gebeurt helaas wel, maar het zijn eerder uitzonderingen en daar trekken ze soms de
lijnen verkeerd.
Als er reeds een operatie heeft plaatsgevonden (vrij zware ingreep zelfs), en er wordt ook nog
vastgesteld dat littekenweefsel zich rond je prothese heeft gevormd kan er toch moeilijk sprake zijn
van ingebeelde pijnen.
Uit jouw verhaal lees ik ook dat je steun hebt aan je vrouw, dat is al heel veel waard.
Ga er alleszins van uit dat de meeste problemen die je hebt, de depressies enzovoort een gevolg
zijn van je steeds aanwezige chronische pijn.
Dat gaan ze waarschijnlijk in de pijnkliniek proberen duidelijk te maken. Focussen op het behandelen van de pijn.
Je hoeft nergens bang voor te zijn.
Wacht af wat ze voorstellen en denk na over jouw toekomst.
Als de pijn degelijk kan verminderd worden door hulpmiddelen of behandelingen wacht jou ook een heel anders leven.
Ik wens je daar heel veel succes bij en veel moed.
Beterschap,
Groeten, Chris
-
welkom Jan,
Ook voor mij is het heel herkenbaar.
Heb ooit ook getekend omdat ik wilde werken.
Tenslotte ging het niet en gaf ik het op, was depress., pijn en dat gezever over
geld allemaal beu.
8 Ton cement op één dag, is normaal dat er dan iets misgaat!
Probeer hier zoveel als het kan steun te vinden, lees en reageer!
Wat consolideren betreft: dat was bij mij ook al gebeurt, heb het aangevochten t.g.v. psychische verergering.(depress.)
mvg JJ
(je schrijfstijl is perfect)
-
(http://www.chronischepijnforum.be/foto/uploads/c5522b5f82.gif) (http://www.tlichtpuntje.be/tlichtpuntje.htm)
-
hartelijk dank voor het warme welkom iedereen.
het is volledig erkend als arbeidsongeval, mijn dokterskosten worden ook nog steeds betaald, maar ik tekende dan af, zodat ik weer kon gaan werken. de 10% is mij gegeven door de verzekering, kort na de operatie, dus ik denk als een soort schadevergoeding. ik krijg ieder iedere maand een klein bedrag.
omdat de situatie zo verslecht is, gaan we nu proberen het percentage aan te vechten.
dus ik heb nu 10% van de verzekering, 66% van de fod,waar ik geen geld van krijg, alleen parkeerkaart voor 1 jaar en ziekenkas.
iedereen zegt ook altijd, van je bent te jong om niet te werken, jij bent een muilentrekker enzo, en ik heb altijd heel hard en heel veel gewerkt. daardoor dacht ik elke keer opnieuw, als ik iets aangepast kan vinden zal het wel gaan....zodoende.
ik kom nu net van de pijnkliniek, en heb daar te horen gekregen dat de prothese daar NIET had mogen zitten.
ook dat ik geopereerd ben door een arts die ik niet kende zou een zware fout zijn.
ze weten niet waar de pijn van komt, en willen nu vanaf l5s1 gaan infilteren naar onderen toe, maar ik zie dat niet zitten, zou om de 2 maand moeten gebeuren (-21-)
groeten,
jan.
-
dank je wel (_020)
ik zie dat eerlijk gezegd niet zo zitten, heb een enorme schrik opgedaan op een eerdere infiltratie, omdat ik daar allergisch op gereageerd heb.
wat ik me nu afvraag, dus binnen 2 maand ben ik 1 jaar thuis op ziekenkas, dus ik krijg nu van hen mijn maandelijkse inkomen, parkeerkaart van fod(wacht er al 6 weken op).
heb ik nu momenteel nog recht op iets van een vergoeding waar ik het bestaan niet van weet? ik hoor iets zoals "integratievergoeding"?
had ook recht op sociaal tarief telefoon en zo, maar mn vrouw verdiend teveel.
-
kijk, een uitleg waar ik wat aan heb (_22)
ze sturen mij, zoals zovelen, van het kastje naar de muur, en op de duur geef je het op.
die instellingen had ik zelf nog nooit van gehoord.
bedankt, CRPSbe....
-
welkom jan op deze forum,
Ik ben ook nog maar juist op deze site terechtgekomen en vindt het heel tof en belangrijk om te weten dat er mensen zijn die begrijpen wat je meemaakt. Je hebt ook al een zware tijd gehad en nu nog.Het is goed om u verhaal eens te kunnen doen en er begrip voor te krijgen en dat krijg je hier zeker.
Ik wens je veel sterkte toe!!
Groetjes tamara
-
Jan (jeanke),
Welkom op dit forum. Je kan hier terecht met vragen, frustraties, pijn of om je verhaal eens te vertellen of stoom af te laten. Jij hebt je verhaal gedaan en je hebt al gemerkt dat je hier wel ernstig genomen wordt en dat je hier de nodige steun ervaart. Er is altijd wel iemand die het antwoord vindt op een vraag of anders een tip geeft waar je wel terecht kan.
Maar het is hier zeker niet alleen kommer en kwel. Integendeel, ook voor een lach ben je hier aan juiste adres.
Kom zeker ook eens langs in ons virtuele praatcafé. Er wordt daar over van alles en nog wat gepraat en zo leer je de mens achter de ziekte en /of pijn wat beter kennen.
Ik hoop dat je hier snel je weg vindt en als iets niet duidelijk is; gewoon vragen en er is altijd wel iemand die je op de juiste weg zet.
Verken het forum maar op je eigen tempo.
-
bedankt, tamara en ismelien.
bedankt voor het warme hart.
het leuke op dit forum is dat je jezelf niet hoeft te bewijzen dat je pijn hebt zoals in het dagelijkse leven.
alleen heb ik de laatste tijd meer periode's dat het niet meer hoeft dan wel. wat is het nut om nog te vechten, als je alles word afgenomen?
alles wat leuk was, waar ik mn frustratie in kwijt kon, is weg, foetsie, zelfs eens lekker uit eten gaan is over and out...
sorry voor het klagen, tis gewoon een moeilijke periode nu, en dan mag ik waarschijnlijk nog van geluk spreken...
-
Jeanke,
10% van de verzekering, maar zoals ik hier lees is er toch een verergering maar 100%.
Tekende zelf ook 15% af toen ik een week terug aan het werk was. Had raad gevraagd aan drie dokters, niet de juiste bleek achteraf.
Beschouwde het ook als iets bijkomstig dat ik kreeg voor leed.
Verzekeringen weten verdomd goed wanneer ze het moeten vragen.
Veel scc nog
mvg JJ
-
van harte welkom op het forum.
groetjes,
Anja/meamli
-
dank je wel {:}
-
hallo iedereen.
ik weet het, ik ben een tijd weggeweest.
bepaalde mensen van op het forum hebben me uit mn hokje gesleurd.
ik ben momenteel weer wat ouder en wijzer geworden, en wat minder lichtgeraakt.
op het gemakje, zou ik graag terugkomen als het mag, als ik nog welkom ben.
vorige week heb ik dan ook nog mijn vader verloren.
groetjes,
jan.
-
Jeanke,
Natuurlijk ben jij nog welkom. In een mensenleven kan zoveel gebeuren en af en toe wordt het allemaal te veel. In zo'n periode heb je misschien niet meer de energie om op het forum te reageren. Heel normaal en menselijk.
Je hebt zelf ondertussen ervaren dat je hier niet hoeft te bewijzen dat je pijn hebt, hier twijfelt er niemand aan je pijn en/of de ernst van je situatie.
Mensen komen en gaan hier naargelang ze er behoefte aan hebben.
Dus kom jij hier gerust maar weer je hartje luchten, wat meepraten in het praatcafé of gewoon wat reageren op andere "schrijvers".
Gecondoleerd met het verlies van je vader. Ook dat moet je nu verwerken en een plaatsje geven. Neem de tijd die je nodig hebt om te rouwen en laat je zeker niet onder druk zetten door anderen die vinden dat het niet snel genoeg gaat.
Heel veel goede moed en de kracht om elke dag opnieuw het beste te maken van je leven. Sterkte !
-
dank je wel voor de lieve woorden.
ik wil ook noortje bedanken voor de lieve pm's de laatste weken.
-
Hallo,
Kom er maar bij hoor, net doen of je niet weg was ... wij weten echt wel dat het niet altijd kan, soms teveel pijn, soms teveel rompslomp, soms gewoon de kracht niet ...
Maar zoals je wel al merkte wordt er hier niet enkel over pijn en problemen " gepraat"
en kan het er hier echt tof en gezellig aan toe gaan !
Even alles " eruit gooien" of even " de boel vergeten" ... je ziet maar
dat kan hier allemaal !
Ik hoop dat je papieren rompslomp ondertussen een beetje klaarder geworden is ; dat je minder pijn hebt en dat je er terug tegen aan kan
Condoleaties met het verlies van je vader, zulk een verdriet is dan ook weer enorm
Tot ... )(
-
Hoi Jan
Wat doet me dit goed om jou hier te zien, werkelijk waar heel dapper van je!
Ik hoop echt voor je dat je hier je draai gaat vinden en zoals Franita zegt,
af en toe eens gezellig babbelen kan ook, maar hier is wel de plek om alles eens van je af te schrijven.
Ik wil je condoleren met het verlies van je vader. Als je er later meer over kwijt wilt kan dit.
Neem de alle tijd die nodig.
Nou Jan kom op je gemakje in je eigen tempo terug. De eerste belangrijke stap is gezet!
Dit doet me echt deugt! En geen dank voor de berichtjes, heel graag gedaan.
Lieve groet van Noortje
-
Hallo Jan,
Hartelijk welkom op ons “Lichtpuntje.”
De enige plaats waar voor
al je vragen en noden
een antwoord is te vinden,
van een hele groep,
echte vrienden
die je gratis en voor niets,
hun hulp en steun aanbieden.
Het verhaal van je is teveel voor een mens.
Het is goed dat je hier aanklopt om hulp.
Die ga je hier zeker vinden.
Met vriendelijke groetjes van, Marcel.
-
Welkom Jan,
Zo te lezen heb je ook al het één en ander meegemaakt!!
ik wens je veel sterkte toe, ook bij het verlies van je vader.
Lotte
-
Jeanke, kun jij goed pintjes tappen ???
Kom dan zeker snel terug hé, waarom zou je niet welkom zijn, we gaan een goede babbel
hebben en we zijn weer vertrokken.
Je weet het cafeetje zijn hé, awel, disconight wanneer het past en jij mag tappen oké (_004)
Ik ga ook proberen te komen, durf niets beloven... maar zal wel mijn best doen.
{-_} CP
Mijn innige deelneming ook in de moeilijke periode die je treft.
Hou je sterk,
-
Dag Jan,
Welkom op het forum.
Groetjes Hilde.
-
ook van mij van harte welkom hier
dit is ook al een hele boel wat jij hebt meegemaakt
hopelijk komt er wat verbetering in depijn kliniek
ik duim voor je
liefs rietje
-
dank je wel voor alle warme en lieve woorden.
ik zal even heel kort samenvatten wat er de laatste tijd gebeurd is.
lichamelijk ben ik enorm achteruit gegaan, en de prof heeft gezegd dat ik moet leren leven met het feit dat de pijjn alleen zal toenemen, en nooit zal beter worden.
er is een aanbod gedaan voor een morfinepomp of een neurostimulator, maar daar heb ik voor bedankt.
dit jaar zijn de puijnpleisters al 4x verzwaard, maar daar raak je ook maar aan gewent, en ben je heel slaperig van.
moesten er nog mensen zijn met dezelfde rugprothese en klachten, laat jullie maar horen, misschien kunnen we nog samen iets van elkaar leren.
geestelijk...tja..dat gaat allemaal een beetje moeilijk, en ik kan de stap niet zetten om hulp te zoeken.
momenteel ben ik ook lichamelijk verplicht om met 2 krukken te lopen.
ook word ik toch een 3x weeks geveld door zware migraine's, waardoor ik het bedje inkruip.
maar, er is een superlief vrouwtje die veel voor me zorgt, en dat houd me overeind.(letterlijk en figuurlijk (-lol-))
-
Jeanke,
Er zijn hier nog mensen met een prothese in de rug die nog heel veel last hebben. Je kan misschien eens een kijkje nemen in het subforum "rugproblemen".
Het laten plaatsen van een neurostimulator of een pijnpomp is best ingrijpend. Ik begrijp dan ook heel goed dat je dat (nog) niet ziet zitten. Misschien voel je later dat de tijd er wel rijp voor is en dan kan je dat nog altijd doen.
Het is zeker geen schande om ook op fysisch vlak professionele hulp te zoeken. Met de hulp van een psychiater of psycholoog lukt het soms makkelijker om de pijn een plaats te geven en eventueel ook zaken uit het verleden te verwerken. Maar ook daar moet je klaar voor zijn want als je er zelf niet achter staat, is het niet echt effectief.
Heel veel sterkte en blijf geloven in jezelf.
Goede moed.
-
er is een aanbod gedaan voor een morfinepomp of een neurostimulator, maar daar heb ik voor bedankt.
Hoi Jeanke, heb ik ook gedaan toen ze me daar voor het eerst over vertelden, ik was er totaal niet klaar
voor.
Een paar maanden later, op van de zenuwpijn, ten einde raad en op de rand van een depressie ben ik
teruggekeerd naar de pijnkliniek en heb ik voorbereidende gesprekken aangegaan met de psychologe.
Zo is het stilaan tot mij doorgedrongen dat een neurostimulator wel eens zou kunnen helpen om het
voor mij draaglijker te maken.
Nu zijn we meer dan een jaar verder en ik zou het niet meer kunnen missen, pijnvrij ben ik niet... zal ik
ook nooit zijn maar het is een hulpmiddel die me enkele aangename momenten per dag bezorgt en waardoor
ik meestal rustig kan slapen.
Als ik me aanpas aan de pijn, echt gaan liggen gedurende lange tijd en de neurostimulator heel krachtig
laat inwerken op het pijnlijke zenuwtraject dan overkomt mij een zalig pijnstillend effect zonder de
nevenwerkingen van medicatie.
Dat wil ik nooit meer missen. Het komt wel telkens terug.... de oorzaak zit er ook nog steeds....
Het is voor mij ook ingeplant om de zenuwpijn te bestrijden ten gevolge van een discusprothese.
Je hebt waarschijnlijk alles al gelezen hé, ik vermoed het wel want we hebben daarover al een pb'tje uitgewisseld.
Anders roep je maar, ik zet de linkjes wel voor je neer als het nodig is.
Laat het nog allemaal even bezinken, zoals Ismelien zegt, je moet er zelf achter staan om die keuze te maken.
Heel veel goede moed hé Jeanke, hou je zo sterk mogelijk.
Groetjes, Chris