Hallo! Ik ben Carine

[Carine]

Beste Lichtpuntjes,

Zo'n twee jaar geleden werd ik lid en pas twee weken geleden registreerde ik me op de website. Nu nog mijn voorstelling...  en dan ben ik jullie allernieuwste lichtpuntje.
Eindelijk! Het kost allemaal zo veel moeite sinds ik ziek ben. Het lukt het me niet goed om de nieuwste trends in social media te volgen. Ik ben nochtans jaren haantje de voorste geweest op vlak van ITC binnen het bedrijf waar ik werkte. Maar goed, het zij zo...

Waar zal ik beginnen?!
Volgend jaar word ik 50 - jippiiieeeee!    Hopelijk de jaren van verstand.
Helaas gaat het er niet altijd zo vrolijk aan toe in mijn leven.
De moeilijkheden begonnen reeds rond mijn 5 jaar... maar dankzij het vernuft van de menselijke geest lukte het me om alle pijnlijke voorvallen in een vergeethoekje te duwen en zeer gedreven verder te leven. Ik studeerde communicatiewetenschappen en mijn carrière nam al vroeg een spectaculaire sprong. Op mijn 30e werkte ik als Expat in Kopenhagen (Denemarken) voor een internationaal Scandinavisch bedrijf in de Petrochemie.
Ik was verre van gelukkig maar wel trots op mijn prestaties?! Maar ik wou steeds meer.

Toen begonnen de problemen (lees: toen kon ik de signalen niet meer negeren).   
Huilbuien, kort lontje, hevige pijnscheuten in mijn bekken, doodmoe en vooral - wat ik nog het ergste vond - ik kon mijn werk niet meer aan. Natuurlijk durfde ik daar niets over zeggen en ik probeerde mijn zwakte te camoufleren. Wat wel aardig lukte. Twee jaar later werd het me helemaal te veel. Ik gaf mijn ontslag zonder reden. De schaamte over mijn falen was te groot. Ondertussen liep ik van kinesist naar osteopaat. Ik zocht ander werk. Legde mijn lat gedwongen wat lager en probeerde duidelijkheid te krijgen over de aanhoudende/wisselende pijnklachten.
In 1999 barstte de bom.
Al snel volgde de diagnose ME/fibromyalgie en burn-out.
Ik een burn-out?! Voor mij toen een teken van zwakte. Maar het verklaarde wel veel.
Ondertussen had ik weer ander werk - eerst nog 24u/week, na een aantal jaren kon ik nog amper 10u per week aan.
De vereniging waar ik voor werkte kreeg na een aantal jaren geen subsidie meer. Ik kreeg ontslagvergoeding en wat ademruimte om te herstellen. Na een jaar begon ik opnieuw deeltijds in een sociale organisatie. Dat heeft amper 1 jaar geduurd en toen was de crash finaal. Ik mocht gewoon niet meer gaan werken. Nu ben ik sinds 2008 thuis.
De vele psychische en neuropsychologische problemen werden in eerste instantie gelinkt aan de burn-out en de fibro. Concentratie-, spraak-, geheugenproblemen.
Ik volgde allerlei softe therapieën zoals dans en Krea, Bach Bloesems, Shiatsu... maar het werd alleen maar erger.
Toen de paniekaanvallen en crisissen leidden tot een aantal spoedopnames volgde kort daarop de diagnose Post Traumatische Stress Stoornis. Na een aantal maanden therapie begonnen een aantal muren af te brokkelen en kwamen de zorgvuldig weggestopte herinneringen en emoties een voor een in het bewustzijn.
Het seksueel misbruik vanaf mijn 5 jaar en de psychische structuur (persoonlijkheden) die ik had opgebouwd om te kunnen overleven hadden hun tol geëist.
Zoals de neuroloog zegt: de rek is er uit. Mijn zenuwstelsel staat op zero tolerance.
Moe - op - leeg. Alles doet zeer; ik kan niet tegen licht, geluid, drukte en stress.
Chronische pijn - lichamelijk en geestelijk. Het gevolg van jarenlang leven in de overlevingsmodus.

Nog steeds zijn er bijna dagelijks psychische triggers en herbelevingen. Uitputtend. Ik volg nog steeds intens therapie. Het is een lange, moeizame weg naar nieuw evenwicht.
'Het zit in de cellen' zeggen mijn therapeuten en artsen. Met de jaren lukt het me wel om het beter te accepteren.
Op fysiek vlak is er lichte verbetering. De rolstoelperiode is voorbij en ik kan nu bijna dagelijks met mijn hondje gaan wandelen. Hij is dé man in mijn leven, hihi. Mijn klein lief venteke. Het zonneke in huis. Dagelijks met hem de natuur in is wat mij momenteel het meest deugd doet.

Een deel van mij is nog steeds razend dat dit mijn leven is. Dat dit gebeurd is en mijn leven verpest heeft. Dat het me niet lukt om te genezen - hoe hard ik ook mijn best doe...
Dit is iets wat ik niet voor mekaar kan krijgen door hard mijn best te doen. En dat is verdomd frustrerend.
Juist door te ontspannen en te laten zijn wat is voel ik me vaak beter.
Toegeven aan grenzen en behoeftes. Durven uitkomen voor wat ik voel en nodig heb. Pffff, een zwaardere opdracht had ik niet kunnen krijgen.
Maar ik ben er wel een beter, mooier mens door geworden!  En op een bepaalde manier ook gelukkiger. Haleluja 

Lieve mensen, dit is zo'n beetje mijn verhaal en hoe ik in het leven sta (stond).
Ik kijk er naar uit om jullie te ontmoeten op het forum. 

Groetjes,
Carine

[admin]

Dank je voor uw voorstelling, vanaf nu heb je toegang tot het gehele "openbare" forum

[ismelien]

Carine,

op dit pijnforum. Hier kan je terecht met vragen, pijn, frustraties of om je verhaal eens te vertellen - meerdere malen zelfs als je daar behoefte aan hebt - of om eens stoom af te laten. Je krijgt het begrip dat je in het gewone dagelijkse leven niet altijd krijgt.

Dit forum bevat een schat aan informatie over heel veel aandoeningen en behandelingen.

Er zijn  enkele subbora die je zeker interesseren :Fibromyalgie - Traumatische ervaringen

Je kan best je vragen of hetgeen je kwijt wil ivm je aandoening neerpennen in een eigen topic in het gepaste subforum. Op die manier staan alle reacties samen. Dat is voor jou overzichtelijker en voor de andere forumleden makkelijker om alles te volgen. Bovendien zijn de verschillende subfora meer afgeschermd waardoor enkel geregistreerde leden er kunnen  lezen en reageren. Dit in tegenstelling tot dit welkomsttopic waar iedereen kan lezen. Deze werkwijze garandeert meer privacy aan de deelnemers-lotgenoten.

Je mag je echter nooit verplicht voelen om iets te schrijven terwijl je er eigenlijk niet aan toe bent.  Je  moet jezelf hierin respecteren en niemand zal jou pushen om over iets te schrijven als je dat zelf niet wil.  Jezelf forceren heeft alleen negatieve gevolgen.


Een heel belangrijke pijler op dit forum is het lotgenotencontact. Je komt hier "thuis" bij mensen die in een gelijkaardige situatie leven en het maakt niet veel uit om welke aandoening het gaat. Pijn is pijn.
Bepaalde problemen zijn voor alle pijnpatiënten gelijklopend en juist de diversiteit maakt het forum nog meer waardevol. Tips voor een bepaalde aandoening kunnen ook mensen met een andere aandoening helpen.

Wat je van ons niet mag verwachten, is een diagnose, medisch advies...   Dit is het domein van de artsen. We kunnen hoogstens onze ervaringen geven.

Je zal merken dat hier heel weinig over de toekomst - en al zeker niet de verre toekomst - gesproken wordt. We leven in het heden en bekijken het dag voor dag; of als zelfs dat te moeilijk is : uur per uur. Te ver vooruit willen kijken, zorgt voor meer angst en onzekerheid wat dan weer zorgt voor extra stress en dat kan je best missen.


Dit is een pijnforum maar dat betekent  zeker niet alleen kommer en kwel.  Integendeel; er is plaats en ruimte om mooie momenten te delen. In ons virtuele praatcafeetje wordt er over van alles gepraat en zo leer je de mens achter de ziekte en/of pijn wat beter kennen. “Gedeelde smart is halve smart; gedeelde vreugde is dubbele vreugde” zijn hier echt geen loze woorden.

Elke week wordt een nieuw praatcafeetje geopend en na een poosje worden deze praatcafeetjes verplaatst naar  het archief.   Dat is één van de redenen waarom medische onderwerpen  best in de specifieke subfora worden geplaatst.

In het kookhoekje lees je recepten en het topic “wat eten we vandaag?” geeft je misschien wel inspiratie bij het opstellen van je eigen dagelijkse menu.
De taalspelletjes zijn leuk om te doen en je steekt er nog wat van op.

Verken het forum op je eigen tempo en zeker niet aarzelen als er iets niet duidelijk is. Er is altijd wel iemand die je op weg kan helpen.
In het begin twijfel je misschien nog waar je je berichtje het beste kan posten maar laat dat je zeker niet weerhouden om iets te posten. Als het niet op de juiste plaats staat, zal één van de moderatoren het zonder problemen verplaatsen. Alles is nieuw en onbekend en in het begin is iedereen wat onzeker.

Ik hoop dat je je hier snel thuis voelt en wens dat het forum iets voor jou kan/mag betekenen.

In elk geval  hartelijk dank voor je  uitgebreide voorstelling en het vertrouwen dat je ons geeft.

Veel goede moed.

Van harte,

[pitoe]

Welkom op het forum Carine!

Vriendelijke groetjes!!
                                     

[JJ]

Welkom Carine,

Het leven gaat niet altijd zoals je wenst.
Men wil voldoen aan wat men van U verwacht.
Lukt dat dan niet komen er problemen.
Zelf duurde het voor mij 14 jaar voor ik het kon aanvaarde.
Levenswijze moest veranderd worden.
Ik hoop dat je U hier vlug thuis voelt.

mvg Jan

[Marcel]

.

Hallo Carine,

Hartelijk welkom op ons

“Lichtpuntje”

De enige plaats waar voor
al je vragen en noden
een antwoord is te vinden,
van een hele groep,
echte vrienden
die je gratis en voor niets,
hun hulp en steun aanbieden.

©Marcel

Met vriendelijke groetjes van, Marcel.
.