Hey allemaal!

[summ]

Ikzelf heb geen directe ervaringen met chronische pijnen, maar mijn moeder wel.  Al vanaf haar zevende is ze het slachtoffer van, dus al heel mijn leven.  Hierdoor zit ze ook psychisch enorm in de put.  Vroeger was ze altijd heel sociaal geweest, had een winkel en had dat contact nodig.  Maar sinds ze niet meer kan werken zit ze ganser dagen alleen thuis, (mijn pa werkt, mijn broer en ik studeren op kot).  Door deze constant nieuwe pijnen, onverklaarbare pjinen, heeft ze de moed volledig opgegeven.  ze wilt praktisch niet meer buitenkomen en denkt dat we haar niet begrijpen.  Ik wil haar helpen maar ze heeft moeite om de hulp te aanvaarden omdat ik niet kan begrijpen wat zij doormaakt.  

Daarom zou ik haar graag in contact brengen met mensen die hetzelfde voelen als mijn moeder.

Groetjes

[Mira]

Hoi, ik voel me precies zoals je ma, ik sluit me op, heb geen sociaal leven meer, herken mezelf nietmeer en begrijp heel goed dat je je er zorgen om maakt.
Pijn kan je leven overheersen en lusteloosheid komt er voor in de plaats, zeker als je tussen die vier muren zit.

Wens haar veel sterkte en zeg haar dat ze niet alleen is, dat er zeker meer mensen hier zijn met dat probleem.
Groetjes Mira

[ANSEEUW NICOLE]

hallo,

Je hebt een goede keuze gemaakt om even op dit forum te komen kijken. Je kunt hier inderdaad de juiste mensen vinden. Hierbij wil ik jou en je mama al een riem onder het hart steken.

Groetjes

[ismelien]

Hallo,

k weet niet of je moeder een computer  heeft.  In dat geval moet je haar zeker de weg wijzen naar dit forum.  Ze zal zich gesterkt weten door het feit dat ze echt niet alleen is met pijn.  Probeer haar te overtuigen om af en toe ook eens weg te gaan (al is het maar een uurtje).  Want contact met mensen heeft iedereen nodig.

Veel sterkte voor jou en je moeder.

Ismelien

[Joke]

Hoi Summ,
Welkom op het forum. En hopelijk kunnen we je moeder straks ook verwelkomen. Ze zal inderdaad hier een goede hulpbron kunnen vinden.
Enne, hulp aanbieden: Ik ben er zelf zo??n van, wat ik zelf nog kan, mag mij niet ontnomen worden. En ik vind het erg moeilijk om om hulp te vragen, laat staan om die te krijgen. Voor mij was dat namelijk een bevestiging dat ik niet alles meer alleen kan.
Sinds deze week helpt mijn moeder mij op de vrijdagmiddag met schoonmaken. Ik doe dan zelf ook een beetje (teveel...) en mijn moeder mag de zware klusjes doen (waar ik mij dan wel weer schuldig om voel, hoor).
Maar goed, wat ik hiermee wil zeggen is dat je moeder misschien nog te trots is om toe te geven dat ze hulp nodig heeft. Misschien moet je zoiets niet meer aan haar vragen, maar moet je het gewoon doen. Dat zou een mogelijkheid zijn om zonder haar onbedoelt te kwetsen (want zij kan het niet meer), toch te kunnen helpen.
Nogmaals, push je ma een beetje en dan kunnen we niet alleen jou, maar ook je moeder wat van tips voorzien (en steun wanneer het slechter gaat).
Groetjes,
Joke

[hilde]

Dag Summy en mama,
Welkom op het forum, hier ben je op het juiste adres, hopelijk kunnen we je mama hier ook verwelkomen.
Groetjes Hilde.